Het blijft een lastig dilemma. Ben jij trouw aan je instructeur? Als je les neemt bij iemand, dan is dat in feite een zakelijke transactie. Je huurt iemand in, omdat je er vertrouwen in hebt dat die persoon de vakkennis heeft om jou verder te helpen. Maar paardrijden is niet zuiver zakelijk, het is een emotionele aangelegenheid.
Les gaat ook om gevoel. En het is meestal geen eenmalige zaak. Het is een traject dat je samen aangaat, waarbij je een band of zelfs een vertrouwensrelatie opbouwt met iemand, die je met enige regelmaat ongeveer een uur per keer ziet. Da’s meer dan bij therapiesessies bij een psycholoog, om maar eens een vergelijking te maken. Instructeurs doen hun uiterste best om jou op een hoger niveau te krijgen. Dat hoeft niet eens op het gebied van prestaties te zijn, maar vooral ook op het leren aanvoelen van jouw paard, zodat jullie samen een betere band en dus een leuker leven hebben. Dat is deels een emotioneel proces, waar een instructeur eveneens veel van zichzelf insteekt, als het goed is. Een instructeur gaat ook een band aan met jou.
Mode gevoelig
Naar welke instructeur je gaat is een keuze. De ene persoon ligt je beter dan de andere. Ik heb sterk het idee dat het mode-gevoelig is. En dat het gezegde opgaat: wat van ver komt is lekker. Er komt een nieuw iemand voorbij en dat is dan ineens helemaal de bom, daar wil iedereen naartoe. Of er is een clinic van één of andere bekendheid. Een ander geluid, dat trekt. Hoewel het op zich geen ander verhaal zou moeten zijn, want alle instructeurs zijn min of meer hetzelfde opgeleid. Maar iedereen heeft zo zijn eigen aandachtspunten, dus in de praktijk loopt de aanpak best uiteen.
Iedereen gaat, dus dat zal wel goed zijn…
Je bent vrij om je geld te besteden hoe jij dat wilt. Het nemen van les bij iemand is absoluut geen verplichting om dat daar te blijven doen tot in de lengte van jaren. Het kan zijn dat je het gevoel hebt niet verder te komen. Of dat je wilt kunnen vertellen bij welke beroemdheid je traint, alsof diens succes daardoor afstraalt op jou, ongeacht of die persoon net zo goed kan overbrengen als zelf rijden. Of dat je gewoon zin hebt in iets nieuws, al dan niet aangewakkerd door verhalen van stalgenoten. Ik ben in dat opzicht echt niet anders. Als er een nieuwe naam voorbij komt waar iedereen lyrisch over is, denk ik ook wel bij mezelf: hm, misschien moet ik ook? Ik probeer eerst even te gaan kijken. Dat kan soms al inspirerend werken op je eigen rijden of lesgeven, niets mis mee.
Terug naar de basis
Mijn twee grote inspiratiebronnen op hippisch gebied zijn mevrouw Barrau en John Lassetter. Ik heb daarnaast vele uitstapjes gemaakt naar anderen, clinics meegereden en ik ga braaf naar de clublessen. Maar ik keerde altijd terug bij die twee, die voor mij de basis van alles vormden. Waar ik altijd terecht kon met mijn vragen. Mevrouw Barrau kon nog wel eens scherp uit de hoek komen als ik vertelde wat de aanpak van een andere instructeur was. John pakte dat anders aan. Hij hoorde het aan en vroeg mij wat ik ervan had geleerd. Waar ik dan weer veel aan had, want daardoor ging ik er beter over nadenken.
Moest je dát doen? Helemaal fout…
Jaloezie en broodnijd komt in de paardenwereld veel voor en niets menselijks is instructeurs vreemd. Het is meer regel dan uitzondering dat een paardenprofessional zijn voorganger afvalt, ter meerdere glorie van zichzelf. Ik bedenk me altijd dat mij dat ook overkomt achter mijn rug, als leerlingen bij iemand anders gaan lessen. Ga je dan, met al je goeie intenties en tomeloze inzet. Stank voor dank? Ondanks dat het een zakelijke transactie is, geef je ook een stukje van jezelf, dus dat laat geen mens helemaal onberoerd. Ik heb altijd liever dat leerlingen gewoon aangeven dat ze een clinic meedoen of zich tot een ander wenden. Natuurlijk word ik daar niet boos om. Het is jouw geld. Toch is er vaak schroom om het gewoon te zeggen. Dan kom je er via via achter of blijft iemand weg. Ik ben niet heiliger dan de paus, dat voelt toch enigszins afgedankt. Als ze het wel melden vraag ik soms of ik mee mag. Het is leerzaam om te zien hoe een collega met iemand aan de slag gaat waarvan jij weet waar de probleempjes liggen.
Stop met afkammen
Er zijn instructeurs die het als een motie van wantrouwen ervaren als hun leerling zich tot een ander wendt. Ik probeer er niet zo tegenaan te kijken. Uiteraard voelt het ongemakkelijk als er ineens iemand voorbij komt, waar iedereen achteraan rent. Om vervolgens weer bij je terug te komen als die persoon weer weg is of de mode verandert. Alsof je dan wel weer goed genoeg bent? Nee, het is gewoon hoe mensen in elkaar zitten, ik heb het precies zo gedaan als ruiter. Er is niks mis met een fris geluid, je kan er inspiratie uit opdoen. Het is wel fijn als er tussen instructeurs over en weer respect is voor elkaars kennis en inzet. Je kan best aangeven wat jij anders zou doen en waarom, maar we moeten af van dat negatieve afkammen.