Zoals jullie misschien hebben meegekregen zijn de lege plekken bij ons op stal alweer opgevuld. Twee Spaanse dames hebben hun intrede gedaan. De paarden bedoel ik daarmee. Zijn die verschillend van onze KWPN’ers? Absoluut. Maar wat me het meest intrigeerde, is dat het ook lijkt of ze onderling een andere taal spreken.
Nieuwe paarden gaan bij ons altijd eerst in quarantaine. Dat betekent dat ze minstens een week overdag in de paddock lopen, die overigens best groot is, dus dat is niet zielig. Ze kunnen dan wennen aan de routine op stal, de andere paarden van enige afstand leren kennen en ontwormd worden voor ze de groep in gaan. Ze kwamen niet tegelijk. Maar de tweede kende de eerste al wel van de vorige stal en je merkte meteen dat ze steun hadden aan elkaar. De eerste was al een beetje gewend aan hoe het hier toegaat, dat het leven bij ons best okay is. Ze stonden elkaar al snel te kriebelen.
Volkomen in zichzelf gekeerd
Sowieso vind ik dat de meeste Spaanse paarden bij stress in zichzelf kruipen, méér dan de gemiddelde KWPN’er. De dames waren in het begin heel stil en timide. Ik heb ’s avonds tegen 23 uur bij het laatste ruwvoerrondje de gewoonte om even met ieder paard een persoonlijk praatje te maken. Het klinkt misschien wat zweverig, maar ik heb het gevoel dat we dan echt een connectie maken. Ze praten terug met hun ogen. Ik kan het niet goed uitleggen wat het is dat ik zie. Een bepaalde diepte en fluweligheid op het moment dat ze op hun gemak zijn. Ik voel ze. Het duurde een paar dagen voor de exotische dames me ‘toelieten’. Ze waren de hele tijd beleefd en vriendelijk, maar gereserveerd. Tot ze zich echt veilig voelden in de nieuwe routine.
Het was niet erg spannend
En toen kwam het moment dat ze in de wei tussen de mannen mochten. Vooral voor de baasjes heel spannend. Ik heb dit al vaker meegemaakt. Doordat we ze op stal al wat aan elkaar hebben laten snuffelen en ze elkaar al enige tijd van redelijk nabij hebben gezien en meegemaakt verloopt zo’n introductie meestal niet zo spannend. Dat komt ook omdat we een groot perceel voor ze hebben en een gedeelte met veel gras. Gillen hadden ze al gedaan. Het was een voordeel dat de dames met z’n tweeën waren. Daardoor hadden ze steun aan elkaar. En de mannen zijn niet opdringerig. Er werd een paar keer heen en weer gedraafd. Harry is net een labrador, vooral geïnteresseerd in eten. Die gaf er als eerste de brui aan en ging grazen. Socrates is erg onderdanig, dus die komt niet graag als eerste in de buurt van loslopende nieuwe bewoners. Die zorgde wel dat hij uit de weg bleef.
Hij kroop naar ze toe
DD daarentegen is enorm gericht op andere paarden en draait op een buitenrit zelf om om tegenliggers te achtervolgen, zo graag heeft hij ze allemaal in zijn kudde. Hij is daarin echter wel heel beleefd. Hij rent er niet als een gek achteraan. Nadat hij door had dat de dames niet vanzelf op hem af kwamen, stopte hij met draven en besloot hij ze te besluipen. De rest van de dag probeerde hij steeds quasi nonchalant al grazend steeds iets dichter in hun richting te komen. Het was hilarisch om te zien. Het doel was even aan ze ruiken. Maar steeds als hij kans zag ze tot op een meter te naderen, wandelden ze weer een stukje bij hem vandaan. Hij hield koppig vol, maar het lukte hem niet. De twee dames bleven dicht bij elkaar en ik ben er van overtuigd dat ze samen aan het roddelen waren over die gekke gekleurde gozer die de hele tijd zogenaamd niet naar ze keek, maar ondertussen bij ze probeerde te komen.
Gelukzalige blik
Het is onvoorstelbaar wat goede sociale interactie voor paarden doet. ’s Avonds op stal zag ik bij de dames een totaal andere gezichtsuitdrukking. Ze waren moe, want los met anderen in een groot weiland vergt meer alertheid. Maar ik zag een soort gelukzaligheid in hun blik, een intense tevredenheid en meer openheid naar de wereld. Het raakte me diep. De volgende ochtend werd er al niet eens meer gedraafd. Ze stonden ook gelijk allemaal dichter bij elkaar te grazen, complete rust. Zelfs Socrates voelde zich er veilig tussen.
Denkrimpel
Hoe harmonieus ook, DD loopt rond met een denkrimpel boven zijn ogen. Ik heb goed gezocht, maar er is geen wetenschappelijk bewijs dat paarden onderling een specifieke taal hebben, zelfs niet als ze van verschillende rassen zijn of uit verschillende landen komen. Er is wel veel onderzoek gedaan naar de communicatie tussen paarden, maar dat is meer gericht op het begrijpen van de signalen en gedragingen in het algemeen. Toch ben ik er zelf wel van overtuigd dat er taalverschillen zijn. Misschien heeft dat met de bouw te maken. Ik heb uit mijn training bij Valença in Portugal geleerd dat Iberische paarden echt een iets andere aanpak vergen dan de gemiddelde KWPN’er. En aangezien paarden gebruik maken van lichaamstaal, ligt daar misschien een oorzaak.
Spaanse les
Ik zie aan DD dat hij de dames niet helemaal begrijpt. Het zorgt niet voor frustratie, maar bij hem voor nieuwsgierigheid. De dames doen alsof ze hem niet zien, maar laten hem wel steeds iets dichterbij komen. Dat kan natuurlijk ook Spaans koket verleidingsgedrag zijn. Wie weet dansen ze straks de flamengo voor hem, als ze eenmaal hengstig zijn. Tot die tijd zit er niets anders op dan hem ’s avonds een paar Spaanse woordjes te leren…
Ven aquí niña bonita para que pueda olerte…