Zo, dat heeft niet lang geduurd. Ik heb er niet eens reclame voor gemaakt, de telefoon ging al na een week. De eerste lege stal is alweer gevuld en de tweede volgt volgende week. Spaanse dames dit keer. De paarden, welteverstaan.
Nieuwkomers gaan in quarantaine in de paddock. Het duurt dus nog even voor de mannen in volle glorie hun charmes op ze mogen uitleven. Altijd even onrustig en wennen. Hoewel, ze zijn ruin genoeg om ‘s ochtends gewoon eerst helemaal achterin naar hun verse strookje gras te sjokken. Onze groep heeft veel ruimte, dus meestal verloopt zo’n introductie soepel. We laten ze nu af en toe al even aan elkaar snuffelen. Daarbij klinkt wel eens een gil, vooral DD is nogal vocaal. Hij is daarbij overigens niet erg imponerend, want hij heeft ondanks zijn afmetingen het geluid van een vijf weken oude Shetlander. Wij mensen vinden dat gegil bij een kennismaking vaak spannend. Maar dat is volstrekt normaal gedrag. Net als die mooie ronde hengstennek die ze dan opzetten.
Spijkerbed-nachtmerries
Verder was het weer tijd voor de jaarlijkse vaccinaties. Iets waar ik niet naar uitkijk. DD heeft echt nog nooit van zijn leven iets akeligs meegemaakt, want hij is zowat van veulen af aan bij me. Maar hij heeft op één of andere manier een enorme fobie voor injectienaalden opgedaan. Ik heb me laten vertellen dat zijn moeder dat ook had. Ik weet niet of dat kan, maar het lijkt dus alsof het in de genen zit. Volgens mijn dierenarts, die niet bang is en er zelfs de humor van in ziet om het toch weer iedere keer te redden, is DD de reïncarnatie van een fakir die slechte herinneringen heeft aan zijn spijkerbed…
Een slinkse list
Vorig jaar had DD zijn beenblessure en was ik voor controle in de kliniek, waar hij werd gesedeerd voor zijn echo. Gek genoeg gaat dat wel. Maar eenmaal met zijn onderlip op half elf heb ik hem wel meteen laten vaccineren, dat scheelde veel stress. Zijn tactiek is namelijk om op zijn achterbenen te gaan staan en dat is bij een stokmaat van 1.80 echt niet grappig. Mijn tactiek is om op zijn rug te klimmen, want ik zit er in zo’n geval liever op dan dat ik ernaast sta. Al rijdend loopt de dierenarts mee. Maar…daar trapte DD dus niet in. Hij pakte de snoepjes braaf aan, echter zodra de hand met de spuit in zijn richting bewoog stoof hij achteruit. Tot de dierenarts al lopend zijn neus pakte. Dat leidde hem net lang genoeg af om de injectie toe te dienen. Hoewel zwaar beledigd, nam hij daarna toch nog een snoepje aan. De andere paarden zijn zo braaf dat die los in de stal werden geënt. Nou ja, we zijn er weer voor een jaar vanaf.
Wateroverlast
Vervolgens gingen de hemelsluizen op zo’n manier open dat het leek of al het gesmolten poolijs in een keer over ons werd uitgestort. Niet normaal. Ik probeerde tussen de buien door te rijden, maar er staan nu nog steeds drie paar kletsnatte laarzen in de gang. Hoewel we vorig jaar van alles hebben geprobeerd met waterdichte kit bij de stallen, hadden we op één plek opnieuw wateroverlast. Dus zijn we weer hevig in de weer geweest met afdichting en een loodflap, die zoals de naam al aangeeft zwaar is. Daarmee sta je dan op een laddertje te hannesen. Mijn lijf deed aan alle kanten pijn. Het leven van een stalhouder gaat niet altijd over rozen.
Old boys network
Nog iets leuks gedaan? Jazeker: Barbenheimer! Oftewel twee films bezocht, die ik allebei kan aanbevelen. Ik had aanvankelijk mijn bedenkingen bij de roze uitstraling van Barbie, maar na er wat over te hebben gelezen kan ik bevestigen dat het allerminst een kinder- of meidenfilm is. Meer een sociologisch statement met absoluut een diepere laag. Of ik zelf wel eens echt last heb gehad van het old boys network? Ik heb ooit een hogere functie gekregen met bijbehorend salaris en verantwoordelijkheden, zonder officieel de titel te mogen voeren, want die ging naar een mannelijke collega. Een rare constructie, waar ik echter geen last van had, want het ging mij om het werk. Terugkijkend is dat inderdaad wel een vreemd staaltje patriarchaat. Maar ik ben er nooit onder gebukt gegaan. Verder heb ik altijd gedaan en bereikt wat ik wilde. Gewoon door hard te werken. Wat me meer heeft beschadigd is het gedrag van de sisterhood. Vrouwen solidair? Dat is echt een fabeltje. Zit ook in de film, ga maar kijken.
Pijnlijk mooi
Oppenheimer is helemaal fenomenaal. Wat diepe indruk op me maakte is hoe de man wordt binnengehaald als men denkt hem nodig te hebben en eventuele obstakels daarbij worden gladgestreken. Die vervolgens weer keihard tegen hem worden gebruikt als hij niet meer nodig is en wordt afgedankt. (Ik zag enige parallellen met een paardrij instructeur…) Met daarbij de opwinding van een op zich briljante wetenschappelijke doorbraak, die tegelijk zo gruwelijk destructief kan zijn. Moet je het daarom niet doen? Maar het is slechts een kwestie van tijd en dan doet een ander het en wie weet wat die ermee doet. Het schuurt aan alle kanten en dat zorgt samen met briljant acteerwerk voor een indrukwekkende film. Als je hem nog niet hebt gezien: gaan!