Verdienen ruiters die zich hebben misdragen tegenover een paard een tweede kans? Ik moest eraan denken terwijl ik een Engels artikel op social media las over Charlotte Dujardin. Je weet wel, de topamazone waarvan -hoe toevallig- een filmpje werd gelekt vlak voor de Olympische Spelen, waarop is te zien hoe ze een paard van een leerling meerdere malen slaat met een zweep.
Ik heb al eerder iets gepost over dit onderwerp. Er zit zoveel verwerpelijks aan dit verhaal. Ten eerste de mishandeling. Daar is terecht een enorme ophef over ontstaan. Het feit op zich kan niet door de beugel. Ze is daarnaast een belangrijk rolmodel. Paardenmeisjes willen haar zijn en nemen alles wat zij doet als voorbeeld. Juist iemand in haar positie zou paardenwelzijn moeten promoten, zoals haar mentor Carl Hester altijd uitgebreid doet. Ze kreeg een schorsing van een jaar en een hoge geldboete. Maar wat ik ook bijzonder onfris vind, is het toevallige tijdstip van publiceren van deze video. Hoewel de geleerden het er nooit over eens zijn geworden wanneer deze belastende opnamen zijn gemaakt (de advocaat die het naar buiten bracht zei twee jaar eerder, Charlotte zelf zegt vier jaar) heeft er dus iemand jarenlang hiermee rondgelopen zonder iets te melden. Daar vind ik iets van. Kom er dan meteen mee. Als je dat niet doet en zij dat zelf kennelijk niet als verkeerd ziet, dan bestaat de kans dat ze er nog twee of zelfs vier jaar mee is doorgegaan.
Iedereen liet haar vallen als een baksteen
Goed, gedane zaken. Charlotte heeft schuld erkend, is diep door het stof gegaan en absoluut publiekelijk aan de schandpaal genageld. Probeer je even in te leven hoe dit moet zijn geweest voor haar, hoe fout ze ook is geweest. Ik denk dat ze meerdere nachten huilend in haar bedje heeft gelegen. De val was diep en mensen achter een toetsenbord zijn genadeloos. Haar schorsing loopt officieel af op 23 juli. Gaan we haar dan terugzien in de ring? Een deel van de mensen die reageerde op het artikel kon niet wachten. Ze hebben haar vergeven, denken vooral terug aan de harmonische ritten die we van Charlotte hebben gezien. Maar natuurlijk is er een (zeker in Engeland, maar hier ook best grote) groep die-hards, die vinden dat ze nooit meer in de buurt van een paard mag komen. En die roert zich nog steeds, vaak in termen waar de honden geen brood van lusten.
Lading bagger
Iedereen mag vinden wat ie wil. Uiten ook zelfs, in onze gelukkig nog vrije deel van de wereld. Als je je mening baseert op horen zeggen, wat in vrijwel alle gevallen gebeurt, dan past daar enige zorgvuldigheid bij. Het is zo makkelijk om een lading bagger over iemand uit te storten, veilig vanuit je eigen luie stoel. Wat als het over jou zou gaan? Probeer je dat even voor te stellen.
Ik denk dat je als publiek persoon in zo’n positie zeker een tweede kans verdient. Juist dan kan je vertellen hoe je tot inkeer bent gekomen, inziet hoe fout je handelde en hoe je het nu beter doet. Degene die achteraf nog nooit heeft gedacht ‘hm, hier was ik toch niet zo redelijk tegen mijn paard’ liegt volgens mij dat ie barst. We hebben allemaal zo onze missers, ik voel me zeker niet te groot om toe te geven dat ik vaak oliedomme dingen heb gedaan. Voortschrijdend inzicht, opgedane kennis en misschien ook iets meer gelatenheid door de leeftijd helpt mee.
Je moet het zelf voelen
Paardenwelzijn moet van binnen uit komen, zei van de week iemand tegen me. Dat klopt helemaal en datzelfde geldt voor respect en fatsoen. Je kunt tot op zekere hoogte iets afdwingen met sancties, dus dan doen mensen iets niet uit angst voor straf. Maar als je het niet echt tot je neemt en van binnen uit ook echt zo voelt, dan steekt het toch wel weer de kop op, op een onbewaakt en vooral onbespied moment. Wanneer gaat het mis? Onmacht, onvermogen, gebrek aan kennis? Ik denk dat angst ook meespeelt. Het valt me steeds meer op hoeveel mensen er eigenlijk bang zijn voor hun paard. Of om daarop te rijden. Ze willen het toch en zetten daarin door. Maar van angst verstijf je en schiet je in grove motoriek, terwijl je hersens in de vecht-vlucht-bevries-modus gaan. Dat is geen schande en als je zo graag wil rijden is dat geen reden om het niet te doen. Mits je je vooraf wel even heel goed voorneemt dit niet te laten omslaan in boosheid of onredelijk gedrag naar je paard.
Ik vind dat we Charlotte een tweede kans moeten geven. Wat vinden jullie?