Het lijkt wel of het in de lucht hangt. De Wet van Murphy, maar dan niet alleen van die quasi grappige ongelukjes waarom je kunt lachen. Een vervelende
Wat is het geval: een vrouw -dat zijn het bijna altijd- heeft in haar jonge jaren pony gereden en daar goede herinneringen aan. Ze is inmiddels in de
Meestal ontstaat een verhaal vanzelf. Iets dat ik meemaak, lees of heb gehoord. Soms broed ik er even op, soms knalt het er meteen uit. Ik was deze
Ze woonde in een klein dorpje, in een buurt waar ze was opgegroeid. Ik schat haar begin veertig. Geen idee wat voor beroep, ze woonde alleen met twee
Lesgeven aan (jonge) jeugd doe ik niet. Dat is echt een vak apart. Je moet daarvoor begrijpen hoe een nog niet volledig uitontwikkeld kinderbrein werkt.
Het gebeurde een week of twee geleden en afgelopen week nog een keer. Ik pakte iets. De eerste keer een tafel om te verzetten, van de week de stofzuiger.
Het voordeel van hoe ik mijn leven heb ingericht is dat ik van het één naar het ander hop. Dat is meteen ook een nadeel. Ik wil me namelijk niet zes
Het is niet zo dat ik niks leuk vind. Maar dat is wat anders dan echt hard moeten lachen. Cabaretiers heb ik niks mee. Meestal is het tenenkrommend,
Mijn boosheid is niet erg gezakt. De teleurstelling is nog altijd groot. Je hoopt toch altijd dat er mensen opstaan die eerlijk en sterk genoeg zijn
Met enthousiasme en veel passie iets van de grond krijgen. Dat gaat natuurlijk nooit zonder tegenslag. En ook niet snel. En heus niet alles gaat goed.