Tjonge, het gebeurt me nooit. Maar deze week voor het eerst sinds een hele lange tijd dus wel. Mijn wekker ging niet af, ik heb me verslapen. Bijna een uur. En daarna de hele dag van slag, wat een naar gevoel.
Er is niks dramatisch gebeurd. Eén van de meiden was vroeg op stal, dus de paarden stonden al keurig buiten. Maar het voelt toch niet lekker. Helemaal omdat ik niet kan verzinnen waarom die wekker niet afging. Dus nu vertrouw ik dat ding niet meer en ga ik drie wekkers zetten. Ik heb zo’n wake up light, al jaren. Bevalt me vooral in de winter prima. Je wordt gewoon iets geleidelijker wakker. Dat is prettig, want sinds een paar jaar is mijn slaapritme aardig in de war. Ik was altijd een stevige, uitstekende slaper en een ochtendmens. Dat is veranderd. Het komt nu regelmatig voor dat ik de halve nacht lig te woelen en pas tegen de ochtend in slaap val. Maar ik wil er wel op tijd uit voor de paarden. Nog los van eventuele werk- of lesafspraken.
Als een puddingbroodje door de wending
Het jureren zondag ging prima, hoewel me uiteraard weer het nodige opviel. Wie rijdt er tegenwoordig nog een knappe wending bij A? Op een zeldzame uitzondering na komt iedereen de bocht door zeilen of vallen. En dan heb ik het dus over Z of hoger. Maar als je paard zijn balans dan al compleet kwijt is, voorover gaat of enorm uitzwaait, wordt alles wat je daarna moet laten zien eerst een kwestie van corrigeren, te laat inzetten en geforceerd proberen er nog iets van te maken. Ik vraag me dan af: is het gemakzucht, wordt er in de lessen geen aandacht aan besteed of weten ruiters gewoon niet hoe ze een knappe wending moeten rijden? Rechtop de bocht door, door de schouders mee te nemen. Bij uitzwaaiers opletten dat het buitenbeen mee de bocht om komt en dat hij niet, als reactie op de correctie voorover duikt. En weten ruiters nog wel waaróm een paard uitzwaait of zich laat omvallen? Dus wáár je aan moet werken, namelijk dat hij zijn binnenachterbeen liever niet wil buigen en dragend onder wil brengen? Dus dat dat te recht blijft en hij daarom zichzelf naar buiten wegzet of zich over zijn heup laat vallen? Overigens geldt dit ook voor het oprijden van een diagonaal of het inzetten van een volte.
De animo is weg
Toen ik na dertig combinaties het hokje uitkwam, was de kantine uitgestorven. Echt, op de wedstrijdsecretaresse na was er niemand meer. Uit het oogpunt van paardvriendelijkheid misschien een goede ontwikkeling om ze niet langer dan noodzakelijk op een trailer of vrachtwagen te laten. Maar het geeft ook een tendens aan. Is de wedstrijdsport zoals ik die mijn hele hippische leven heb gekend ten dode opgeschreven? Ponyclubs lopen leeg, de animo voor wedstrijden is op sommige plekken flink in de benen gezakt. De jaarlijkse kerstbokaalwedstrijd op Texel, ooit een tweedaags fenomeen vol bonte shows en verklede activiteiten, waar iedereen het hele jaar naar uitkeek, is nu een zaak van leuren en sleuren om überhaupt genoeg mensen te vinden om het door te laten gaan. De Hippex, onze speur- en speltocht voor ruiters en aanspanningen, gaat om die reden ook al een paar jaar niet door. Er zijn nog wel een paar die-hards die wedstrijden leuk vinden. Maar de groep die liever iets anders doet met een paard is groeiende. Ik denk dat het allemaal naast elkaar kan bestaan. Maar meebewegen met de tijd is wel nodig, dus dezelfde hoeveelheid wedstrijden op dezelfde manier blijven houden lijkt me een zinkend schip. De KNHS mag wel oppassen dat het geen Titanic wordt.
Help een arme schrijfster de winter door
Nog even iets heel anders tot besluit. Maar liefst vijf jaar geleden ben ik begonnen met deze wekelijkse blog. Meestal rolt het er zo uit, soms is het ploeteren. De ene keer meer geslaagd dan de andere. Het is allemaal vrijwillig, vrijblijvend, liefdewerk oud papier. En dat wil ik ook absoluut zo houden. Vandaar dat ik adverteerders en dingen als banners altijd heb geweerd. De schrijfwereld is helaas nogal veranderd. Woordjes zijn vogelvrij geworden en vakmanschap staat niet automatisch meer voor een solide inkomen. Wie heeft er nog een abonnement op een krant of een tijdschrift? Koop je nog wel eens een boek? Ik weiger om voor mijn stukjes een betaalsysteem in te stellen. Als je het leuk vind om het te lezen, er inspiratie van krijgt of je eraan irriteert: be my guest. Maar ik heb besloten om er een vrijwillige donatieknop onder te plakken. Heb je al die jaren wekelijks even gelachen of nagedacht? Wat is het je waard, het gebruik van mijn hoofd?