En ineens konden we schaatsen. Op de weg, welteverstaan. Dat geeft meteen weer discussies in de paardenwereld. Gaan we op wedstrijd of blijven we thuis? De vraag wordt vaak bij de wedstrijdorganisatie neergelegd, die daar soms mee bij de jury komt. Maar de beslissing hoort natuurlijk in de eerste plaats bij ruiters zelf thuis. Het maakt uit of je aan een achterafweggetje woont, waar pas als laatste wordt gestrooid, of aan een goed begaanbare doorgaande route. Ik woon op zo’n verlaten plek en moet dus om te gaan jureren alle zeilen bij zetten om veilig de bewoonde wereld te bereiken. Maar ik heb dan geen trailer achter me hangen. Dus met enig beleid in vierwiel en met twee wielen in de berm voor grip kom ik er wel.
Och, dat valt toch wel mee….
Ik zou nooit het risico nemen met mijn allerliefste vriendje achter me. Je kunt je het hele jaar suf starten. Die ene keer met zoveel kans op ellende zou het mij niet waard zijn. Je trekt toch je haren uit je hoofd als het wel mis gaat? Zelfs een kleine schuiver kan een paard al een aardig laad-trauma bezorgen, waar je heel lang last van kunt hebben. En waarom? Je eten hangt er toch niet vanaf? Dat je misschien een winstpunt kunt halen? Dat lintje…? Niet iedereen zit daar hetzelfde in, gezien de hoeveelheid starts van afgelopen weekend in onze regio, die ik op social media voorbij zag komen. En ik heb niets gehoord over ongelukken, dus ze hebben het gelijk aan hun kant gekregen.
Code oranje is selectief
Ik had ook een juryafspraak staan voor zondag. Gelukkig had ik te maken met een uitstekende wedstrijdorganisatie, die in een vroeg stadium contact opnam. Er werd vroegtijdig besloten de allereerste rubriek te schrappen, in verband met de nachtelijke vorst. Dat leverde namelijk een onbegaanbaar bevroren inrijdbak buiten op. Ik vroeg of ze me wilden bellen als er voor de rubriek erna veel afmeldingen binnen kwamen, want om nou voor een handjesvol zo’n glijtocht te ondernemen leek me wat overdreven. Maar een dag voor de wedstrijd was al duidelijk dat het parkeerterrein een ijsbaan was en dat ook zou blijven. Dus werd de beslissing voor de ruiters genomen en ging de hele wedstrijd niet door. Hulde aan de organisatie, die de ballen had om dat te doen. Het zal ze geheid op enkele negatieve reacties zijn komen te staan, want er zijn altijd van die die-hards die code oranje onzin vinden.
We hebben iemand anders
Ik kreeg ook nog een berichtje van een vereniging waar ik begin januari zou jureren. Wat verder weg, maar ze konden niemand anders vinden voor de Z. Dus ze waren hartstikke blij toen ze me konden boeken. Maar ze hadden nu toch iemand van dichterbij gevonden, dat was goedkoper. Vandaar dat ik werd afgezegd. Op zich maakt me dat niet uit, ik begrijp het wel. Maar ergens voelt het toch ook weer niet helemaal okay. Ik heb ondertussen anderen die voor die datum belden afgezegd. Ik vind zelf een jury van wat verder weg fijner dan de usual suspects uit de buurt. Het zou niet uit moeten maken, maar een frisse kijk uit een andere buurt, die niemand van de lokale club kent, is wel eens goed.
Jullie zijn lief
Uiteraard was onze wei ook keihard bevroren. Ik had de paar meter beton voor de ingang al een paar dagen ervoor dik in het zout gezet en dat betaalde uit, want ik kon ze er probleemloos in krijgen. Tot verbazing van sommigen. Zet jij je paarden op die hobbels? Ja, waarom niet? Ze voelen zelf wel dat ze voorzichtig moeten doen. En ze gaan er elke dag uit, dus hebben geen reden om idioot te doen. Er is nog een beetje gras en ze krijgen wat extra hooi buiten. Water is wel lastig. Dat gaat momenteel met emmers en kost me zo ongeveer mijn rug. Inmiddels is het ijs weer vervangen voor prut, ligt half Nederland en dus ook mijn omgeving plat met corona of griep en sukkelen we richting de kerstdagen. Het meest prettig vind ik dat we de kortste dag hebben gehad. Dat donkere vind ik een gedoe. Dat vind ik van de kerst ook vaak, hoewel het de laatste jaren met vrienden altijd wel gezellig werd. Het dreigt nu wat stiller te worden wegens afwezigheid of uitzieken, maar wie weet loopt het nog anders. Ik ga in ieder geval met een blij gevoel in mijn hart onder de boom zitten, gezien de vele lieve reacties van vorige week. Ik doe dit dus niet helemaal voor niks, het wordt gewaardeerd. Dat doet mij goed.
Ik wens jullie allemaal fijne, vrolijke dagen, met lichtjes, lekker eten, vrienden en familie en warmte.