Ik had er al voor gewaarschuwd: we rollen van de winter ineens in de zomer. Er is de laatste jaren steeds minder sprake van de voorzichtige lente-pogingen van de zon om ons langzaam voor te bereiden op wat beter weer. Het is meteen BAM, roodverbrande neuzen. Ik klaag niet hoor, beter dan al die modder. Maar het heeft een bij-effect: alle groen schiet ineens allemaal tegelijk in bloei.
Ieder jaar trap ik er weer in. En ieder jaar weer ben ik er even totaal van slag van. Is het eindelijk lekker weer om te rijden en in de avond lang licht, dan zet het een lelijke streep door de rekening. Paardrijden maakt mij gelukkig. Het valt echter niet mee om ervan te genieten als je paard bijna stikt van benauwdheid. Deze week zat ik weer eens huilend op DD.
Wie zegt dat hooikoorts bij paarden niet voorkomt, moet eens bij mij komen kijken. Negen maanden van het jaar is er niets aan de hand. Maar die paar voorjaarsmaanden, vooral als het onweersachtig drukkend warm is, is de beer los. En het wordt elk jaar ietsje erger, ondanks alle neusnetjes, pillen, druppels en andere middeltjes die ik in de loop der jaren heb ontdekt. In de binnenbak rijden helpt een beetje en langs het strand ook. Maar ik houd van samen prutsen in een rijbaan buiten. Je zou ook kunnen zeggen: dan rijd je even niet, want als ze alleen rustig bewegen hebben ze weinig last. Maar rijden is waar ik gelukkig van word. Dus ja, het is heel egoïstisch. Dat maakt dat ik me niet alleen verdrietig voel, maar ook een schuldgevoel heb. Want ja, er zijn altijd veel ergere dingen.
Alles al geprobeerd
Het is zo frustrerend. Ik heb twee paarden die het hebben, wat mij ervan heeft overtuigd dat het een naar restverschijnsel is van een EHV besmetting (rhinopneumonie) die ze op elkaar hebben overgebracht. Oftewel, als jij niet wil wat mij geschiedt, vaccineer dan tegen rhino. Maar dat is een zijstap en voor mij te laat. Ze hebben het al. En ondanks de charlatans die ik zo graag zou willen geloven is er geen middel op de wereld dat echt helpt. Geloof mij, ik heb ze bijna allemaal geprobeerd. En met Socrates zo ongeveer alle deskundigen bezocht. Hij heeft zelfs meegedaan aan een trial van de Universiteit van Utrecht.
Hij kan er ook niks aan doen
Het maakt me diep verdrietig en machteloos. Ik wil ook zo graag lekker onbezorgd rijden. Ik probeer mijn somberheid te verdringen. Toen het zich indertijd bij mijn toekomstbelofte Socrates openbaarde en ik daar dag in dag uit over liep te tobben, plaatste partner me terecht voor de keuze. Of je doet hem weg, of je accepteert het en houdt op met zeuren. Natuurlijk werd het dat laatste. Voor mij is een paard geen fiets die je afdankt.
Ik wil het eveneens niet teveel laten merken aan het paard zelf, die er immers ook niets aan kan doen, maar wel degelijk mijn verdriet voelt. Dat maakt ze onzeker. Een paard is een kuddedier en erbij gebaat dat het met iedereen in de kudde goed gaat. Ik maak enigszins deel uit van hun ‘kudde’. Sterker nog, ik ben hun leider, in de goede zin van het woord, want ik zet buiten en binnen. En ik voer ze. Dus ik moet kalm en vertrouwd en sterk zijn. Als er iets is met de leider, is dat voor een kudde verontrustend. Ik heb dus net even staan huilen in de wei, maar geleund tegen de kont van DD. Ik kon het niet inhouden, nadat ik een poging had gedaan om met hem in de bak te trainen en hij het ontzettend zwaar had. Hij deed evengoed nog zijn uiterste best om op te volgen wat ik van hem vroeg, wat ik dan weer ontroerend lief vind. Zijn achterkant leek me daarna voor hem wat minder confronterend om mijn verdriet aan kwijt te kunnen.
Dan voel ik dat ik het wél kan
Ik rijd af en toe wel eens paarden van leerlingen. Die hebben het niet en dan voel ik ineens weer hoe fijn het is om op een paard te rijden dat vrolijk kan doorademen terwijl het zonnetje schijnt. Zodat ik even niet meer het gevoel heb dat ik niks kan en helemaal niet kan rijden. Want ik laat DD aan de voorkant maar een beetje los lopen als hij zo moeten niezen en proesten en zijn neus steeds wil jeuken aan zijn been, zodat hij in ieder geval geen last heeft van een bit. Hij gooit van ellende zo met zijn hoofd, dat hij soms zijn balans verliest. Met trainen of rijden heeft zo je rondjes rijden natuurlijk weinig te maken. En dat is nou juist waar ik zo van houd, die samenwerking. Huilen helpt niet. Ik houd zielsveel van mijn paarden, dus ik doe ze toch nooit weg. Het is wat het is, ik moet het ermee doen. En dat probeer ik zo goed mogelijk. Maar af en toe steekt het verdriet de kop op en moet het er even uit.