Ik vind mezelf geen sociaal mens. Hoewel ik het leuk vind om voor groepen te staan, ben ik ook erg graag op mezelf. Ik kan er goed tegen om uren in mijn eentje achter een computer te zitten. Sterker nog, ik heb dat alleen zijn af en toe nodig om op te laden. Ik heb het druk genoeg in mijn eigen hoofd. Lesgeven geniet ik wel enorm van, maar mensenmassa’s hoeft dan weer niet zo.
Net als ieder mens zit ook ieder paard anders in elkaar. Ik heb het meest sociale paard dat er bestaat. Mijn reus DD is bij ons als jaarling meteen in een groep met paarden van verschillende leeftijden gekomen. Merries en ruinen. Hoewel hij door zijn postuur alleen al snel de leider werd toen hij opgroeide, is hij zo vriendelijk en gezellig naar andere paarden, dat het gewoon aandoenlijk is om te zien.
Hij zondert zich vaak af
Socrates (25) is zijn hele leven al een buitenbeentje geweest. Dat doet hij zelf, hij zondert zich graag af. Zeker nu hij op leeftijd is, maar ook in zijn jonge jaren, stond hij laag in de rangorde. Een zelfgekozen plek, hij houdt gewoon niet van gedoe. Maar ik heb hem altijd gebruikt om DD aan alles te laten wennen. Toen we hem als jaarling ophaalden, was Socrates mee. Als de hoefsmid kwam, zette ik DD naast Socrates en werd er voor de vorm ook even op zijn hoeven getikt. Dus toen hij toe was aan zijn eerste ijzers, was dat geen enkel probleem. En voordat de hele natuurlijk bekappen-anti ijzer brigade op mijn nek springt: DD is uitgegroeid tot een grote jongen, waardoor er zonder voor-ijzers teveel vervorming van zijn hoeven optreedt. We hebben het wel geprobeerd, blootsvoets. Maar mét heb ik een gezond en zuiver bewegend gelukkig paard. Zonder heb ik er eentje met gevoelige voeten. Dus voor mij is de keuze niet zo moeilijk. Zeker omdat we de beste hoefsmid hebben die er is. En achter staat hij overigens wel op blote voeten.
Hinnikt als een Shetlander
Hoewel Socrates dus bepaald geen haantje-de-voorste is qua sociaal contact met soortgenoten, is DD dat wel. Als ik op een buitenrit andere paarden tegenkom, moet ik echt opletten dat hij niet omdraait om daar achteraan te gaan. Hij gaat graag mee naar de clublessen. Niet voor de training, maar omdat hij daar andere paarden tegenkomt. En vooral: pony’s. Hij kwijlt er nog net niet bij, maar hij is er dól op. Dat uit zich tot hilariteit van de omstanders nogal vocaal. Waarbij hij regelmatig een proest combineert met een lachwekkend hoge hinnik. Sommige paarden geven daar dan nog een bok bij, maar dat doet hij gelukkig niet. Zelfs na een pittige sessie kwebbelt hij nog gezellig na.
Meekomen jij
Valt onder sociaal ook behulpzaamheid? Doordat het eindelijk enigszins op lente begon te lijken, had ik bij Socrates het dek afgedaan. Ondanks zijn leeftijd komt hij nog wel goed uit zijn vacht, dus hij had jeuk. Er is toch een vorm van communicatie, want hij wandelde naar de groep en maakte duidelijk dat DD met hem mee moest helemaal naar de andere kant van de weide. Daar aangekomen sommeerde hij, als laagste in rang, de grote baas om hem te kriebelen. Wat DD braaf deed. Zo grappig om te zien.
Zij is stom, dus haar paard ook…
Onderling sociaal op stal vind ik wel een belangrijk ding. Als je paard op de poetsplaats mest en er komt iemand langs met een halve kruiwagen, dan pak je dat even mee. Ik ben hartstikke blij met ‘mijn’ meiden. We hebben een kleine stal met maar een paar mensen, die allemaal iets voor elkaar over hebben, waardoor de sfeer hier uitstekend is. Dat weerspiegelt zich in de paarden, die zich op hun gemak voelen. Dat is niet overal zo. Helemaal idioot wordt het als mensen iets niet voor elkaar over hebben en dat via paarden uitspelen. Geen water bijvullen dat op is bij een paard waarvan ze de baas stom vinden. Eén paard buiten laten staan als de andere naar binnen gaan, omdat je ruzie hebt, zodat je wéét dat hij gaat rennen en zich daarbij misschien verwondt. Overdreven? Er zijn zelfs wel ergere voorbeelden. Dom, kortzichtig en gemeen. Het paard kan er niets aan doen. Heb je ruzie met iemand, spreek dat uit. Niet via de app, want dat mist gezichtsuitdrukking en intonatie, waardoor dat toch verkeerd kan worden uitgelegd en in een mum van tijd escaleert. Gewoon ouderwets face-to-face. Is daar moed voor nodig? Tja, de één vindt het makkelijker dan de andere om ergens op af te stappen. Maar als er paarden tussen zitten ben je het aan hen verplicht. Want zelfs de laagste in rang heeft zo’n fijngevoelig afgestelde radar dat hij dit soort sudderend ongenoegen haarfijn aanvoelt. Dit soort sociale onveiligheid is voor een kuddedier funest en voor jezelf ook niet leuk, want die paarden doen we vrijwel allemaal voor ons plezier. Zorg dan dat het er jouw ultieme geluksplek is en blijft.