Alles wat fout kan gaan, gáát ook fout. Deze Wet van Murphy is beslist gemaakt met paarden in het achterhoofd. Ik zou daar nog eentje aan toe willen voegen. Je kunt het zo gek niet verzinnen, of bij paarden gebeurt het. Ik stel voor dat we het de ‘Wet van Tessa’ noemen.
Terwijl de ijzige wind een ijsbeer nog zou afschrikken, vond één van de Spaanse dames het een goed idee om ongelooflijk hengstig te worden. Het blijft apart, dat zuidelijke bloed. Deze komt echt uit Spanje. We hebben een goede verstandhouding opgebouwd. Ik vind haar grappig en ze mag mij ook wel. Dat zie je trouwens niet aan haar hoofd af, want haar oren staan standaard iets naar achteren. Maar aan de manier van begroeten en hoe ze om me heen loopt tijdens het mestruimen merk ik dat ze me wel okay vindt.
Ze kronkelt zich in bochten
Hengstig dus. En niet zo’n beetje ook. Dat betekent met haar temperament dat de mannen eraan moeten geloven. Ze kruipt op alle manieren in, onder, achter ze. Maar onze ruinen zijn echt ruin, dus snappen daar helemaal niets van. Ze spelen eigenlijk liever met elkaar, waarbij ze de hele dag aan elkaars hoofd staan te kluiven, of om de beurt een rondje om elkaar heen rennen. Zelfs ouwe Socrates van, volgens de kalender dit jaar 25, mag af en toe meedoen. Zo’n dame die ertussen komt, en al helemaal eentje die een totaal andere taal spreekt, snappen ze niet zoveel van. Komt nog bij dat DD en Harry, in tegenstelling tot de kleine zuidelijke schone en Socrates, zeker 1.80 zijn. Ze wurmt zich er dus letterlijk onder, terwijl de mannen glazig en enigszins ongemakkelijk kijkend blijven staan. Tot ze het zat zijn. Dan wordt ze aan de kant geduwd. Op een nette manier, zonder getrap. Ze krijgt gewoon een zetje, waarna ze gauw samen verder spelen.
Hoe bestáát het…?
Ik was in huis iets onbelangrijks aan het doen, toen mijn telefoon ging. Het baasje van Harry was met hem in de bak aan het rijden, naast de wei. Mijn eerste gedachte is altijd: oh nee, er is iets gebeurd. Dat was ook zo, maar niet met haar. Of ik even kon komen, want DD had zichzelf in de penarie gewerkt. Huh? Ik schoot in de laarzen die standaard bij de deur klaarstaan en trok al hollend mijn jas aan. Dichterbij komend zag ik DD en de Spaanse zij aan zij staan, kop aan kont. Ze bewogen allebei niet. Beter kijkend zag ik dat DD op drie benen stond. Hij had kans gezien om een voorbeen in de staartriem van het dek van de Spaanse te steken…
Er was niks gebeurd
Gelukkig was Harry’s baasje aan het rijden met een telefoon in haar zak toen dit gebeurde en had ze de tegenwoordigheid van geest om doodstil te blijven staan. Ik liep de wei in, haakte de staartriem los en iedereen keek alsof het doodnormaal was. Mijn hart zat echter in mijn keel. Wat als de merrie was gaan rennen of trappen? Of als DD had geprobeerd zich los te rukken? Het was zo’n Rambo dek met een rechte, stevige nylon staartriem. Hij had waarschijnlijk zijn been gebroken of minstens aan vellen getrokken. Nu was er geen krasje te zien. Niet aan hem, niet aan de merrie en niet aan het dek. Echt, die paarden worden mijn dood nog eens. De Wet van de hippische hartverlamming.
Moet het wel of niet kapot gaan
Hoe krijgt hij het voor elkaar. Kennelijk had hij, bij afwezigheid van Harry in de wei, toch besloten werk van haar te maken. En de staartriem was inderdaad aan de lange kant. Maar ja, wanneer controleer je dat nou, zeker bij anderman paarden? Ja, vanaf nu dus wel. Er zit inmiddels een andere aan. Korter en met kunststof haken die makkelijker kapot gaan als er kracht op wordt uitgeoefend. Een voordeel en een nadeel, want ze staan hier met storm ook buiten met hun kont in de wind.
Ik heb het gevoel dat ik ongelooflijk geluk heb gehad. Dit had heel anders kunnen aflopen als ik niet thuis was geweest of er niemand in de buurt was geweest. Hoe heet zoiets dan? De Wet van Fortuna?