Het was een raar Pinksterweekend. Twee verdrietige condoleances en een bezoek aan Mw. Barrau die in een hospice haar honderdste verjaardag beleefde. Ze is geestelijk nog zeer scherp, dus toen ik wegging, beseften we allebei dat het de laatste keer was dat we elkaars handen vasthielden. Pinkster staat voor mij sowieso voor afscheid, omdat precies in die periode in 2018 mijn moeder overleed.
Het is gek hoe je geheugen werkt. Ik moest lang graven naar het jaartal. Soms lijkt het pas gebeurd, soms lijkt het een half leven geleden. De tijd