Als ik terugdenk aan de Dag van het Oudere Paard vorige week bij de Paardenkamp in Soest heb ik niets dan warme gevoelens. Omdat het 35 graden was? Ja ook, maar vooral om wat het was: liefde voor paarden, voelbaar gedeeld door alle bezoekers.
Als organisator slaat de schrik je altijd om het hart als het weerbericht gekke uitschieters vertoont. Kwam nog bij dat iemand had bedacht dat het leuk was om een feestje op de ring A10 te geven die dag. Dat doet iets met je bezoekersaantallen. De mensen die zich daar allemaal niet door hebben laten weerhouden (en dat waren er gelukkig heel veel), hebben iets bijzonders beleefd. Het was warm, maar er stond ook een beetje wind, wat het dragelijk maakte. Er waren veel schaduwplekken en drinkpunten ingericht. En als ik terugdenk aan de sfeer krijg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Het draaide om welzijn en kennisoverdracht. Dat gebeurde op zo’n fijne en vriendelijke manier, dat iedereen daar een goed gevoel aan overhield.
Gaan we wéér hetzelfde doen…
De paardenwereld wordt momenteel overspoeld met welzijnsinitiatieven, -documenten, -manifesten, -bijeenkomsten, -richtlijnen…noem het maar op. We zijn er van doordrongen dat er van binnenuit iets moet gebeuren, als we willen voorkomen dat de publieke opinie ons iets oplegt. Veel van deze initiateven hebben een sterk ‘top-down’ karakter. En ik heb het gevoel dat iedereen hetzelfde wiel opnieuw aan het uitvinden is, met slechts kleine nuanceverschillen.
Ik weet het, dus zo moet het….
Er wordt door deskundigen van zeer divers pluimage van alles verteld over wat we allemaal niet goed doen en hoe het wel moet. Met goede bedoelingen, maar te vaak directief en soms zelfs agressief. Mensen die liever hun eigen gang gaan ben je bij zin 1 al kwijt. Die laten zich niets opleggen. Mensen die het misschien nog niet zo goed weten of onzeker zijn, durven niets meer te vragen, uit angst om iets fout te doen en voor sufferd te worden uitgemaakt. Los nog van het feit dat de mensen die het het meeste nodig hebben, vrijwel nooit deze documenten of initiatieven tot zich nemen. Zelfs als je iemand probeert te inspireren, kan die daardoor tot de conclusie komen dat hij het tot dan toe altijd verkeerd heeft gedaan. En wie vindt het nou leuk om toe te geven dat ie fout zat…?
We raken welzijnsmoe
Maar er is beweging en dat is mooi. Niemand is tegen welzijn. Ik ben wel bang dat we een overkill en een wildgroei hebben, waardoor iedereen ‘welzijnsmoe’ raakt. Bovendien vraag ik me dus steeds af hoe we die groep bereiken die echt niet zo’n richtlijn leest of een evenement gaat bezoeken. De diehards traditionalisten, die iets al honderd jaar op een bepaalde manier doen, wat in hun ogen altijd goed gaat, waardoor ze koppig weigeren om te kijken of daar misschien iets aan kan worden verbeterd voor het paard. Of de diehards einzelgänger, die voor de lol ergens een paardje heeft, daar weken niets mee doet en dan ineens als het mooi weer is een buitenrit van een paar uur gaat maken. De diehards zwaargewichten, die net zo lang betogen dat ze goed mee zijn in de beweging, waardoor ze voor zichzelf kunnen rechtvaardigen dat het niet paardonvriendelijk is wat ze doen. De zin ‘ja maar die van mij….’ is de opmaat naar waarom de wil om te veranderen of daar zelfs maar over na te denken bij velen nog steeds ver te zoeken is.
Verdeel en heers…?
Hoe dan wel? Ik denk dat eenheid uitstralen meer indruk maakt naar de buitenwereld, die toch al niets snapt van ons. Als we met dertig welzijnsdocumenten staan te zwaaien, lijkt het alsof we het onderling niet eens zijn. Terwijl de inhoud vaak grote overeenkomsten vertoont. Het risico bestaat dat publieke opinie al die initiatieven als verdeeldheid beoordeelt en dat dus als argument gebruikt om er overheen te gaan. Het valt niet mee om alle kikkers in één kruiwagen te krijgen, want ook binnen de paardenwereld hebben we extreme activistische stromingen naar beide uitersten van het spectrum. Maar hoe sterk zou het zijn als we op hoofdlijnen met één welzijnsverhaal komen, waarin we in de uitwerking dan desnoods die verschillende stromingen benoemen.
Laat het zien
Dat is naar buiten toe. En naar binnen? Zaadjes planten, geduld hebben. Laten zien, inspireren, zonder wijsvingertje. En rolmodellen. Ik denk dat het heel erg belangrijk is dat mensen met een podium welzijn blijven uitdragen. Niet alleen de topruiters en beroemdheden, die vertellen hoe hun paarden gezellig samen in de wei gaan, maar ook de juryleden die wél lage punten geven voor blauwe tongen of spastische bewegingen. Feit blijft dat wat wordt beloond wordt herhaald. En nagevolgd.
Alle initiatieven om het welzijn te verbeteren juich ik toe. En ik ben zelfs bereid me ervoor in te zetten. Het zijn allemaal stappen in een goede richting, met als hoofddoel een beter leven voor paarden. Maar kom op jongens, er moet toch een betere manier zijn om hieraan te werken dan het zoveelste forum dat onvermijdelijk in herhaling valt?