Ik breek mijn hoofd erover en ik kom er niet uit. Google en A I raadplegen levert geen oplossing op. Dus nou zijn jullie aan de beurt. Kom maar door met oplossingen, tips en advies.
Het gebeurde een week of twee geleden en afgelopen week nog een keer. Ik pakte iets. De eerste keer een tafel om te verzetten, van de week de stofzuiger. Dat laatste is geen gewoonte, zoals jullie al van me weten, dus misschien heeft het daar wel mee te maken. In beide gevallen voelde ik geen pijn. Maar na een minuutje merkte ik ineens dat ik mijn middelvinger van mijn linkerhand niet meer kon buigen, zo gezwollen was hij. Bij nadere bestudering was hij blauwpaars, met een bloeduitstorting tot diep in de palm van mijn hand.
Alsof ik zwaar ben mishandeld
De eerste keer denk je nog: ik zal wel iets harder hebben geknepen of gestoten dan ik dacht. Maar de tweede keer weet ik het zeker: ik deed niks raars. En toch ziet mijn hand eruit alsof iemand er met een hamer op heeft geslagen. De zwelling zorgt ervoor dat ik geen gevoel meer heb in die vinger. Zoals je doet tegenwoordig deelde ik mijn zorg met facebook. Wat bleek: jullie hebben het allemaal wel eens! Ik wist niet wat ik hoorde. Google meldde dat het Syndroom van Achenbach heet: een spontaan gesprongen bloedvaatje, waarschijnlijk leeftijdgebonden, niets aan te doen, gaat vanzelf over. Ook niet zorgelijk. Maar er stond ook niet hoe je het kunt voorkomen. Want twee keer kort na elkaar vind ik wel lastig worden. Komt dit bij meer ruiters voor? Ik heb natuurlijk al een paar keer een vinger (die ook) gebroken.
Ik was net zo rusteloos
Raadsel twee vond zondagmiddag plaats. Het stormde nogal, met tussendoor horizontale regenbuien. Uiteraard staan alle paarden hier gewoon buiten, zoals elke dag. Met regendekens op. DD heeft een nieuwe. Hij kreeg vorig jaar van de verder uitstekend passende Amigo-deken een schuurplek bovenop zijn schoft. Er zit niet zo’n bontje daar. De nieuwe heeft dat wel en zit als gegoten, dacht ik. Wegens het rotweer zat ik binnen, de hele dag al in een bijzonder onrustig humeur. Had vast met het weer te maken. Ik was rusteloos en ongedurig. Zo erg zelfs dat ik de stofzuiger pakte, met eerder vermeld gevolg, wat niet hielp voor mijn humeur. Ik had het gevoel dat ik wilde rijden, maar de storm ging nogal tekeer en ik heb alleen een buitenbaan. Na lang genoeg met mijn ziel onder mijn arm te hebben rondgestampt, besloot ik tot longeren.
Houdini 2.0
Ik loop naar buiten en zie DD met dek op achterin de wei. Ik pak zijn halster, kom de schuur uit en zie DD…zonder dek??? Dat ligt op een hoopje op de grond. Bij nadere beschouwing zitten alle sluitingen en singels nog vast, ook de twee beensingels die kruiselings om zijn achterbenen zaten. Van de voorsluitingen is de onderste stuk, de bovenste zit gewoon dicht. Het hele paard bestudeerd: nergens een krasje of een schrammetje. HOE DAN??? Dat dek moet over zijn hoofd af zijn gegaan. Zijn lijf past nooit door die halsopening. Maar hoe heeft hij in vredesnaam die beensingels af gekregen zonder ze te slopen? Het elastiek was ook niet uitgerekt of zo. En dit alles moet ook nog eens in een minuut hebben plaatsgevonden, want ik heb niets gezien. Ongetwijfeld heeft hij hulp gehad van één van zijn maten. Maar er moet toch enige worsteling bij plaatsgevonden hebben, zou je zeggen. En zo lenig is hij niet meer, sinds zijn rug het begint op te geven.
Het deed niets voor mijn humeur, kan ik vertellen. Ik kan mijn opgezwollen paarse gevoelloze middelvinger nog steeds niet buigen. Het zorgt voor een passende vertaling van mijn gevoel als ik mijn hand optil.