Ik raakte vorig weekend aan de praat met iemand die allemaal paardenspullen verkocht. Met een knipoog vroeg ik of ze het voor gezien hield. Ze begon gelijk te huilen. Het verhaal dat volgde schokte me diep.
Ze woonde in een klein dorpje, in een buurt waar ze was opgegroeid. Ik schat haar begin veertig. Geen idee wat voor beroep, ze woonde alleen met twee kinderen. Pittig type, naast haar werk actief binnen de club, organiseerde van alles, geheel vrijwillig. Iedereen vond het fantastisch. Er was altijd veel animo voor de activiteiten.
Ineens dook haar naam op….
Een keer heeft ze iets gezegd tegen een ouder. Ze wist niet meer precies wat. Ze gaf zelf aan dat ze snapt dat dat niet lekker was overgekomen. Het was een kritische noot over hun kind, die gedroeg zich nogal onaardig tegenover een ander. Op dat moment leverde dat niet direct discussie op. Maar in de week erna verscheen er een insinuerend bericht op een lokale media site, met haar naam en toenaam. Het verhaal ging over een van de activiteiten, maar de feiten waren verdraaid. Net waar genoeg om opgepikt te worden, maar met onwaarheden om haar te beschadigen.
Niks lekkerders dan een rel…
Ze reageerde niet. Moet je boven staan, vond ze. Hoge bomen enzovoort. Ze had wel gehoopt dat het bestuur en de leden van de club het voor haar zou opnemen, maar dat gebeurde niet. Iedereen pakte de popcorn en hield zich verkneukelend stil. En weer door. Maar kennelijk had ze een zenuw geraakt, want vanaf die tijd werd ze regelmatig door de bewuste persoon op de korrel genomen. Ondermijnende berichten, roddels, geruchten, onverklaarbare vernielingen aan haar spullen.
Smaad en laster
Ze probeerde van alles. Het gesprek aangaan. Hoewel ze nog steeds achter haar opmerking van indertijd stond, was ze best bereid om het boetekleed aan te trekken als dat de rust zou laten wederkeren. Werkte niet, alles werd verdraaid en ontkend. Er was een volledige eigen waarheid gecreëerd, die als een olifant in een hoofd vastzat. Ze vroeg het bestuur actie te ondernemen. Gebeurde niet, want die wilden hun vingers niet branden. Uiteindelijk aangifte wegens smaad en laster. Dat is in Nederland erg lastig te bewijzen, zelfs als je zo’n dossier hebt verzameld als zij had. Bovendien had ze niet de middelen om een dure advocaat in de arm te nemen.
Is dit nou wat je wil?
Ondertussen werd haar leven in dat kleine dorp wel moeizaam. Want waar rook is is vuur, denken velen zonder bij de bron na te vragen hoe het zit. Laat staan dat ze het voor haar opnamen. Terwijl iedereen toch zo enthousiast aan haar activiteiten had meegedaan. Haar kinderen leden er ook onder. Ze zag het niet meer zitten. Stopte overal mee, in de hoop dat het zou overwaaien. Maar dat gebeurde niet. De haat zat zo diep, dat het pestgedrag doorging. Het raakte haar diep. Ze trok zich overal van terug, ging zelfs boodschappen doen twee dorpen verderop. Ze bekende dat ze vaak dacht dat het voor haar niet meer hoefde. Maar ja, de kinderen. Dus had ze het besluit genomen te vertrekken. Naar andere kant van het land. De plek waar ze was opgegroeid achterlatend. Alles achterlatend. Gewoon door een pester. En zwijgende bijstanders. Een makkelijk doelwit.
Durf ook eens wat te zeggen
Onrecht, ik heb er moeite mee. Pestgedrag, het is overal. Is het erger geworden door dat iedereen maar alles -vaak anoniem of verstopt onder een pseudoniem- online kan knallen? Zeker. Maar wat ik ook erg vind is de massa toekijkers. Durf een keer op te staan. Laat iemand niet alleen de klappen opvangen. Pesten, het is zo laf. Ik zag een gebroken mens. Daarnaast betekende het ook dat er dus niets meer werd georganiseerd. Iedereen keek wel lekker uit om z’n nek nog uit te steken, je zag wat er van kon komen. Ben je dan klaar? Kom op zeg. Sta op tegen laf pestgedrag. Waar is je ruggengraat?