Het lijkt wel of ik ergens geregistreerd sta als duizenddingendoekje. Alweer een paniekerige wedstrijdsecretaresse aan de lijn. En toevallig weer op een zeldzaam moment dat ik geen andere belangrijke dingen in mijn agenda had. Als ik kan, help ik graag. Dus alles laten vallen en op naar de Friese kampioenschappen.
Het was de hele tijd stralend weer, tot ik bij C plaatsnam. De hemelsluizen gingen open en hoe. Arme deelnemers. Ik kan dan niet anders dan de motor laten draaien, want zonder ruitenwissers, airco en accu die vol blijft, kan ik ze niet zien. Het risico daarvan is dat de braafste paarden komen bovendrijven. In dit geval bijna letterlijk, want ondanks hevig pompen stond de baan af en toe blank. Het waren niet allemaal Friese paarden en de Friesen die meededen waren niet allemaal zo steady als de ouderwetsere types. Het enige dat ik kan zeggen is dat de omstandigheden voor iedereen gelijk waren, want het bleef van A tot Z plenzen.
De volgorde was wel hetzelfde
Het voordeel van zo’n kampioenschap is dat je een co jury hebt. Dat is meteen een nadeel, want die zit op een andere plek en heeft daardoor een iets ander beeld. Kleine accenten in smaak kunnen ook grote gevolgen hebben voor de uitslag, gezien het aantal onderdelen waar je een cijfer voor geeft. Gelukkig hadden we de nummer 1 in een klasse allebei op exact hetzelfde puntenaantal en in de andere klasse met slechts een klein verschil. Hoewel de volgorde van de uitslag grotendeels gelijk was, zaten er verderop in de lijst wel wat verschillen tussen de punten. Ik heb nog geen lelijke reacties op socials gezien, maar gemopperd is er vast.
Wat een waardeloze jury…
Het weer speelde ontegenzeggelijk een rol. In hoeverre laat je dat als jury meewegen. Dat is een lastig verhaal, want je weet nooit of het later opklaart en je wilt iedereen gelijk behandelen. Jureren wat je ziet is het voorschrift. Ik neig wel naar enige coulance, maar er zijn grenzen. Ik geloof niet dat de regen in dit geval voor veel verschil in inzicht zorgde. Het was meer dat ik te kort in de hals en teveel achter de loodlijn met spanning in de rug wat strenger beoordeelde dan mijn collega. Dat maakt mij waarschijnlijk in ogen van de deelnemers de ‘nare’ jury. Ja jongens, het is gewoon niet okay, die korte strakke nekkies in combinatie met een weggedrukte rug. Hoe het anders kan? Kijk even de beelden van het nieuwste snoepje van de maand Justin Verboomen in Aken terug. Een fijn, blij en ontspannen paard.
Nee hoor, voor je bestwil…
Even heel iets anders waar ik deze week vlekken in mijn nek van kreeg. Allemaal op de hoogte van het UBN, het Unieke Bedrijfs Nummer, wat iedereen die paarden houdt verplicht moest opvragen bij de RVO, waarna je precies moet registreren hoeveel en welke paarden zich op jouw erf bevinden? Er kwamen toen al de nodige argwanende geluiden uit de sector, een voorloper op paardenbelasting? Er werd bij hoog en laag beweerd dat het alleen was in verband met besmettelijke dierziekten, veiliger voor allemaal enzovoorts.
We duiken onder
Braaf als ik ben heb ik me aangemeld, maar ik weet van veel collega’s dat ze er niet aan zijn begonnen. Welnu, de beer is los, want we gaan jaarlijks betalen voor het UBN. Geen wereldschokkend bedrag nog, maar toch. Jaja, ik snap het wel, registeren kost geld en dat moet ergens van betaald. Voor ander vee was dat al langer zo, dus het is eerlijker. Maar áls je nou wil dat iedereen aan iets meedoet, dan is dit niet de manier. Het jaagt nog meer mensen de illegaliteit in en alles controleren gaat niet. Dus daar ga je met je goede bedoelingen.
(R)overheid
Ik snap de wens om in kaart te hebben welke paarden zich waar bevinden, mocht ellende als Westnijl of Afrikaanse paardenpest ons subtropische landje (hier moet je een cynisch lachje bij voorstellen) bereiken. Nederland is een speldenprikje op de globe, maar volgens mij wereldleider in dit soort regulering. Je kan je ook afvragen wat het op wereldschaal voor effect heeft als grote buurlanden er een happy-go-lucky aanpak op na houden. Moet je het daarom niet doen? Nou, in ieder geval niet zó. Je bevestigt alle argwaan en het zorgt in mijn ogen alleen maar voor motivatie om er niet aan mee te doen. Het gaat niet om het bedrag, maar om het gevoel.