Ik ben nogal rechtlijnig en er zijn mensen die mij streng vinden. Boos word ik eigenlijk maar zelden. Er is echter één ding waarvan ik compleet door het lint kan gaan: onrechtvaardigheid tegen dieren. En ik heb ook een broertje dood aan achterbaksheid.
Doordat ik nog wel eens clinics geef her en der, kom ik bij verschillende stallen. Onlangs was ik ergens waar meerdere uitlooppaddocks waren. De paarden die daarin stonden hadden een hooinet en een bak met water. Behalve eentje. Die had geen ruwvoer en de waterbak was leeg. Hij stond dus ook zielig te schrapen en liep heen en weer. Ik vroeg wat er aan de hand was dat hij niet had wat de anderen wel hadden. Kan natuurlijk zijn dat daar een medische reden voor is. Maar nee, de dames van stal hadden een hele andere verklaring. Ze verzorgden de paarden gezamenlijk, verdeeld over beurten volgens een rooster. Dat gebeurt op meer plekken en is op zich een uitstekend systeem. Alleen vonden de dames dat de eigenaresse van het zielige paard niet dezelfde hoeveelheid moeite deed als zij. Ze vulde niet alle hooinetten goed bij en sloeg de verste waterbakken over omdat ze lui was – ik citeer hier. Dus in plaats van haar aanspreken, gaven ze haar een koekje van eigen deeg. Lekker puh. Dat zou haar leren.
Zie je hem dan niet voor wat hij is?
Op zo’n moment moet ik altijd even tot tien tellen. En het werd nog erger. Want toen ik op een kalme manier probeerde uit te leggen dat ze daarmee niet de eigenaresse in kwestie te pakken hadden -die er namelijk het grootste deel van de dag niet was en dus niet eens zág wat ze hadden gedaan- maar het páárd, dat er niets aan kan doen, werden de schouders opgehaald. Het meisje was stom, dus het paard ook. Ze konden hem niet meer zien voor wat hij was: een paard, een dier dat van ons afhankelijk is, die er niet voor heeft gekozen om een bepaalde baas te hebben. Ik heb geprobeerd om ze te laten kijken naar het paard, echt kijken, dus laten definiëren wat er zo stom aan hem was. Een paar dames reageerden schuldbewust.
Lafaards
Op mijn verzoek om de eigenaresse aan te spreken op haar volgens hen lakse gedrag in plaats van het paard te straffen, werd schoorvoetend gereageerd. Ik denk werkelijk dat het niet is gebeurd. Iemand ergens op aanspreken is tegenwoordig te eng. Er wordt hooguit geappt. En dat moet je nou juist nooit doen, want dat geeft hele nare ruzies. We hebben niet veel regels hier op stal, maar appen mag alleen over dienstmededelingen. Als je iets dwars zit stap je op iemand af. Als je dat niet durft kom je bij mij en gaan we het samen oplossen met de persoon in kwestie. Natuurlijk is dat soms lastig. Maar kom op zeg, het gaat om iets wat je belangrijk vindt, namelijk de verzorging van paarden.
Roze pingpongballen
Ik heb zelf enkele paarden in pension staan. Als we hier onderling iets afspreken over de verzorging, dan wordt dat nagekomen. Ongeacht wat je er zelf van vindt of bij denkt. Heb je ergens grote problemen mee, dan bespreek je dat met de eigenaar, maar je gaat er niet zelf een invulling aan geven. Ook al wil die dat een paard roze pingpongballen in zijn voerbak krijgt, dan doe je dat. Ik vind daar misschien wel wat van, maar ik heb het afgesproken dus het gebeurt. Heb je ergens vragen over, dan bel je de eigenaar. Ik heb zelf de nodige pensionstallen meegemaakt in mijn leven en heb er een bloedhekel aan als ik iets heb bepaald voor mijn paard, wat niet wordt nagekomen omdat iemand er andere ideeën op na houdt.
Achterbaksheid
Ook in dat verband maakte ik een keer mee hoe iemand op een stal wachtte tot de eigenaar van een paard weg was, om vervolgens een hoeveelheid ruwvoer weg te halen omdat zij vond dat hij teveel kreeg. Ik heb zelfs eens gezien dat een paard een andere hoeveelheid van een voorgeschreven medicijn kreeg omdat de persoon die het gaf -uiteraard zonder enige medische achtergrond- had bedacht dat dat beter was. Ik krijg daar echt vlekken van. Als je iets vindt kan je daarover praten, maar je gaat niet achter iemands rug om zoiets doen. Wachten tot de baas weg is vind ik een achterbakse karakterfout.
Denk je dat ik overdrijf? Kijk eens goed om je heen. Dit komt zoveel vaker voor, maar je hoort er bijna nooit iets over. Het wordt tijd om dit taboe te doorbreken. Want paarden zijn van ons afhankelijk en kunnen er niets aan doen wie hun baasje is. Dát moet je altijd in je achterhoofd houden.