Halen jullie je paarden binnen bij onweer? Een beetje regen kunnen ze wel hebben, maar bliksem ben ik voorzichtig mee. Meestal blijft het op zee hangen, maar áls het land bereikt wil het hier nog wel eens inslaan. Ik zat dat, met een schuin oog op buienradar, tegen iemand te vertellen. Maar die begon dwars door me heen een eigen verhaal. En hield niet meer op.
Vorige week zaterdag was het veteranendag. Dus op naar Den Haag. Een heel Malieveld vol militairen, sterke verhalen ophalen. Bij veteranen wordt vaak gedacht aan ouwe mannetjes in versleten uniformen vol vage medailles. Dat klopt allang niet meer, er zijn zoveel missies geweest en nog, dat er tegenwoordig ook hele jonge guppies zijn (M/V), die zich veteraan mogen noemen.
Vervelende ouwe zeur
Op de heenweg las ik een artikel waarin iemand uit die laatste groep aangaf zich niet thuis te voelen bij zo’n veteranendag, omdat daar vooral de oude garde staat te vertellen hoe het vroeger allemaal beter was. Het zette me aan het denken. Is dit niet overal aan de gang? Als je ouder wordt en je lichaam je steeds meer in de steek gaat laten, zijn je ervaringen en je herinneringen het enige dat je nog hebt om je waarde en waardigheid duidelijk te maken aan de maatschappij. Is het daarom niet het algemene beeld, oudere mensen die eigenlijk niet zijn geïnteresseerd in wat een ander te vertellen heeft, maar niet kunnen wachten om hun eigen verhaal te vertellen, hoe waardevol of interessant ook? Meestal met een ondertoon dat zij het beter weten? Die zijn blijven hangen in een wereld die allang de huidige niet meer is en ook nooit meer terugkomt? Het heeft iets zieligs. Maak ik mezelf daar inmiddels zelf ook schuldig aan…?
Er gaat niks meer in
Jongeren hebben eveneens hun verhaal. En misschien niet altijd de ervaring, maar wel de ideeën. Het gaat niet alleen om de ruimte daarvoor krijgen, het gaat ook om oprechte interesse daarin. Luister je wel echt? Ik bedacht me dat de drang om je eigen verhaal te vertellen als je ouder wordt een vorm van luiken dichtdoen is. Het lijkt interactie, maar in feite is het een afsluiting, een verarming. Je staat niet meer open. Er gaat alleen nog maar uit, niet meer in. Het wordt op een bepaald moment als vervelend ervaren (‘daar heb je … weer met z’n verhaal’) en dat is het eigenlijk ook.
Waardering geeft levensvreugde
Het is triest. Daar zit je dan, met al je kennis en ervaring. Waarin niemand is geïnteresseerd. Is dat zo of komt dat door de manier waarop het wordt gebracht? Je zou nog zoveel willen betekenen. Je gewaardeerd voelen is één van de belangrijkste voorwaarden voor geluksgevoel. Daarom blijf ik het idee van met pensioen gaan ook zo bijzonder vinden. Werk is niet altijd halleluja, maar zou toch meestal uitvoering moeten zijn van iets wat je leuk vindt of waar je goed/handig in bent. Waarom wil je daarmee stoppen? Het is toch juist fijn als je merkt dat mensen blij worden van jouw inzet? Misschien in wat aangepaste mate, minder vaak, minder lang. Tot laat doorwerken of zelfs nachten doorhalen om iets af te maken gaat mij ook niet meer goed af.
Ga wat dóen
Op Texel is een uitzendbureau voor 55plussers. Ik vind het een geniaal idee en de beste remedie tegen eenzaamheid. Ga niet thuis zitten sippen of de spaarzame visite de deur uitjagen met alweer je succesverhaal van ooit. Ga wat dóen, desnoods vrijwilligerswerk. Maak jezelf nuttig. Dan voel je je geheid beter. Ik? Ik werk door tot AI en Optimus mij overbodig hebben gemaakt. En trouwens, ik heb geen tijd, want ik moet eerst de paarden binnenhalen, het rommelt in de verte. Heb je geen zin meer om iets te doen? Ook prima. Maar dan dus niet eindeloos doorzaniken over hoe goed je ooit was.