Het is een rare week. Verkiezingen, een verdrietig sterfgeval, een paard met koliek (niet die van mij) en een acute reactie op iets verkeerds eten. En dat allemaal op dezelfde dag. Ik weet nog niet hoe ik hier een samenhangend verhaal van kan maken.
Meestal ontstaat een verhaal vanzelf. Iets dat ik meemaak, lees of heb gehoord. Soms broed ik er even op, soms knalt het er meteen uit. Ik was deze week in de broedfase. Ik laat me eigenlijk nooit uit over politiek, omdat ik het zo’n poppenkast vind. Ik ben van mening dat democratie het beste van alle slechte systemen is en dat we -ondanks alle gemopper, ook van mijn kant- in een heel fijn land leven. Dus ik ga met overgave stemmen. Maar ik heb een ontzettende hekel aan al het geruzie en elkaar vliegen afvangen en de valse beloftes die zand in de ogen strooien en toch nooit worden ingelost. Kan ook niet, met al die partijtjes. Als je allemaal een stukje claimt, kom je uit op een slap aftreksel, waar niemand echt blij van wordt.
Tastend door een dikke mist
Terwijl dat z’n loop had, kregen we een vreselijk bericht over iemand die ons dierbaar is. Was, moet ik zeggen. Zoiets laat alles op z’n grondvesten schudden. Het is een soort onwerkelijkheid, een mist waar je doorheen ploetert. Het voelt net als de volkomen onverwachte dood van mijn zus. Je zit wezenloos naast elkaar, de rauwe echtheid wil maar niet doordringen. Je moet door, dingen doen, afspraken nakomen. Dat doe je, verdoofd, verdwaasd, op de automatische piloot. In die apathische staat keek ik zoals altijd vanuit huis de wei in naar de paarden. En ik weet niet precies wat het is, maar ik merkte meteen dat eentje anders was dan anders.
Het gevaar van nat gras
Net als overal zijn de hemelsluizen hier ook definitief geopend met de intrede van de herfst. Ik heb nog stukken vers gras, die ik met mate aanbied via stripbegrazing. De grote KWPNers en de Ierse racer gaan daar prima mee om. Beetje eten, beetje spelen, beetje slapen. De Spaanse dames hebben geen enkel voorbehoud voor hun slanke lijn en vallen er op aan. Nat gras naar binnen schrokken geeft…gas. Nou zijn die Iberische types wel echt heel anders dan warmbloeden. Als een KWPNer zich niet lekker voelt zie je dat meteen. Die barokke paarden zijn net als Friezen. Ze staan misschien iets suffiger, maar veel meer tonen ze niet. Het voordeel van tussen je paarden wonen en werken is dat je ze ontzettend goed kent. Daarom zag ik het gelijk dat er iets niet klopte. Baasje gebeld, paard uit het land. Lang verhaal kort, dierenarts en ze knapte op. Hoe blij kan je dan zijn met een dikke hoop mest. En nog een en nog een. De dag erna was het echter hetzelfde liedje, dus ze is nu tot de paddock veroordeeld, wat ze met Spaanse furie bestrijdt. Als een ware stierenvechter probeert ze af en toe door de planken te duwen, die het gelukkig tot nu toe uithouden.
Ik was er even niet meer bij
We hadden afgesproken om ergens te eten. Als ik iets heb geleerd van verdrietige omstandigheden is het dat je toch moet eten en dat je dan maar beter iets lekkers kunt kiezen, want het wordt er toch niet anders van. Ik heb al mijn hele leven een bepaalde afwijking waardoor ik geen vlees kan eten of melk kan drinken. Dat heeft verder geen effect op mijn gezondheid, zolang ik dat mijd. Maar als ik per ongeluk een flintertje vlees binnenkrijg, bijvoorbeeld omdat dat aan een lepel is blijven hangen, reageert mijn lichaam acuut en schakelt het uit. Beetje gênant als dat in een restaurant gebeurt, maar ik heb er geen controle over. Helemaal lastig als je dan ook nog met de boot terug moet.
Inmiddels zit ik weer in mijn kantoortje, want het is ook nog druk. Een ander boek vertalen, heel dik, maar dit keer van iemand die -weliswaar met omslachtig taalgebruik- in mijn ogen wél zeer zinnige dingen schrijft over het werken met paarden. Eén van zijn principes is ‘ga nooit boos naar bed’. Hoe toepasselijk. Hoewel deze week eens te meer duidelijk heeft gemaakt dat je met overgave elke dag moet leven, kan dat ook zijn dat je met plezier ergens aan werkt. Maar houd op met al dat geruzie, het gaat nergens over, je bent hier maar even en het kan zo over zijn. Echt.