Ik weet niet of het toevallig is, maar het woord ‘weerbaarheid’ popte afgelopen week een paar keer op in conversaties en discussies. Vaak in vragende vorm. Is de weerbaarheid van de hedendaagse jeugd afgenomen? Het lijkt er soms wel op. Ze zijn wel erg snel van de kook. Maar het is erg gevaarlijk om daar als niet-moeder iets over te zeggen.
Lesgeven aan (jonge) jeugd doe ik niet. Dat is echt een vak apart. Je moet daarvoor begrijpen hoe een nog niet volledig uitontwikkeld kinderbrein werkt. Ik vind mezelf daar niet geduldig genoeg voor. Eigenlijk is het gek, want qua werk ben ik erin gespecialiseerd om ingewikkelde materie uit elkaar te rafelen en te vertalen in hapklare brokjes in een smaak die naar de doelgroep is aangepast. Toch vind ik dat met kleine kinderen lastig. Omdat ik ze niet zo goed kan ‘lezen’, denk ik. Meestal zie ik bij leerlingen aan een glazige blik wel of een boodschap het doel voorbij is geschoten. Of ik vraag feedback. Bij kinderen krijg je daar niet altijd het juiste of soms helemaal geen antwoord op.
“Ik maak geestelijk connectie met hem….”
Communicatie is sowieso een dingetje tegenwoordig. Dat gaat per app. Met alle risico’s van dien. En denk nou niet dat dat alleen iets is van de jeugd, want ik maakte mee hoe een moeder haar dochter aanstuurde door een berichtje te sturen. Het kind stond nog geen tweehonderd meter verderop. Je zou zeggen, loop er even heen en zég het. Maar nee. Ik kan dan mijn mond weer niet houden en vraag verbaasd waarom. Dat vond zij nou juist een gekke vraag. Was toch veel gemakkelijker zo? Bovendien luisterde het kind niet als ze het zei en de kans dat het wel gebeurde als het per app binnenkwam was groter. Huh? Misschien heb ik opvoedkundige principes uit de middeleeuwen, maar als een moeder iets wil, dan gebéúrt dat toch gewoon? Het is een beetje als dat doorgeschoten natural horsemanship wat je hier en daar ziet. Ik ben grote voorstander van zachtaardige omgang met een paard. Maar als 700 kilo dwars door me heen wil lopen is dat geen onderwerp voor een discussieprogramma. Duidelijkheid is iets anders dan hardheid. Maar het is óók iets anders dan stilzwijgend hopen dat het goed komt. Door diep in zijn ogen te staren….
Gezonde vorm van opvoeding
Met de verkiezingen voor de deur en daarin een aantal partijen die in mijn ogen idiote ideeën hebben over paarden houden, paardrijden of überhaupt alles wat met paarden te maken heeft, is het misschien handig om toch nog eens een pleidooi te houden voor maneges. Die hebben het momenteel niet makkelijk. Maar omgaan met paarden en pony’s doet wonderen voor de weerbaarheid en communicatievaardigheden van kinderen. Zo’n dier heeft geen enkele boodschap aan prinsesjesgedrag. En mits de ouders niet de fout maken om alle lastige klusjes voor het kroost weg te vangen, is het ook een uitstekende manier om verantwoordelijkheid te leren dragen voor een levend wezen, wat van jou afhankelijk is. Als je vervolgens leert hoe je -op een vriendelijke manier- zo’n wezen dat vele male groter en sterker is dan jij iets kunt laten doen wat jij wilt, dan geeft dat een gevoel van eigenwaarde. Voel je de band die je opbouwt met een paard, dan kun je daar kracht uit putten als het even tegenzit.
Geloof mij, zonder paarden was ik reddeloos verloren geweest.